Angsten en nare gedachten. Elk mens heeft er wel eens last van maar sommige personen, zoals ik zelf, iets meer. Waarom is dat zo en hoe kan dat?
Zolang als ik me kan heugen heb ik al angsten. Angsten waarvan ik nu weet dat het niet heel gewoon is om te hebben, in elk geval niet in die heftigheid. Ik weet nog heel goed dat ik schoolreisjes heel moeilijk vond. En waarom? Ik vond het zielig voor m’n moeder dat ze dan die dag alleen was terwijl ik wat leuks voor mezelf ging doen. Honderd procent overtuigd was ik dat juist op die momenten haar iets heel ergs ging overkomen. Dingen die ik dan dacht was bijvoorbeeld dat m’n vader dan een auto ongeluk zou krijgen of dat ik met die schoolbus een ongeluk zou krijgen. Dat dit niet klopt weet ik nu en daarom kan ik nu ook benoemen waarom ik vreselijk overstuur vertrok op zulke dagen. Toen snapte ik dat nog niet en kon het dus ook niet uitleggen.
Maar ook dit is nog niet helemaal een gezonde gedachte en ik wil daar nog verder in ontwikkelen.
Voor het eerst in mijn hele leven (schaam) alleen zover van huis geweest. En nu zul je misschien denken; ver?. Ja voor mij was het heel ver. Een uurtje of vier enkele reis was deze dag. En dan ook nog met de trein en niet met de auto.
Ik had veel gedachten zoals:
● wat zullen anderen ervan denken dat ik daar heen ga.
● Het zijn vast allemaal jonge meiden en dan is het stom dat ik daar ben met mijn 34 jaar.
● Ik mag niet iets doen een hele dag waardoor iemand anders voor mijn kinderen zorgt en mijn man aan het werk is
Hebben jullie dit soort angsten ook? En hoe ga je daar mee om?
Wat ik vaak merk is dat mensen van ireële angst, reële angst maken. Helder blijven denken en relativeren werkt voor mij.
LikeLike