Angsten en nare gedachten. Elk mens heeft er wel eens last van maar sommige personen, zoals ik zelf,  iets meer. Waarom is dat zo en hoe kan dat?

Ik vertel dit vanuit mijn eigen beleving en realiseer me dat dit voor heel veel andere personen anders werkt.

Zolang als ik me kan heugen heb ik al angsten. Angsten waarvan ik nu weet dat het niet heel gewoon is om te hebben, in elk geval niet in die heftigheid. Ik weet nog heel goed dat ik schoolreisjes heel moeilijk vond. En waarom? Ik vond het  zielig  voor m’n moeder dat ze dan die dag alleen was terwijl ik wat leuks voor mezelf ging doen. Honderd procent overtuigd was ik dat juist op die momenten haar iets heel ergs ging overkomen. Dingen die ik dan dacht was bijvoorbeeld  dat m’n vader dan een auto ongeluk zou krijgen of dat ik met die schoolbus een ongeluk zou krijgen. Dat dit niet klopt weet ik nu en daarom kan ik nu ook benoemen waarom ik vreselijk overstuur vertrok op zulke dagen. Toen snapte ik dat nog niet en kon het dus ook niet uitleggen.

Dingen voor mezelf doen is nog steeds moeilijk al heb ik wel inmiddels stappen gezet hierin. Als de kinderen naar school zijn kan ik mezelf toestaan dingen te doen die ik leuk vind. Toch is het dan ook zo dat er die zelfde dag iets nuttigs gepland moet staan. Een voorbeeld hiervan is het schoonmaken van de badkamer. Dit is iets waar het hele gezin van profiteert dus een mooie tegenhanger.
Maar ook dit is nog niet helemaal een gezonde gedachte en ik wil daar nog verder in ontwikkelen.

Daarom had ik besloten een bijeenkomst mee te maken van Proud2bme. Dit is in Eindhoven en Leiden wat dus inhoudt dat ik een hele dag van huis ben. Om te lezen hoe ik dat vond klik hier.

Voor het eerst in mijn hele leven (schaam) alleen zover van huis geweest. En nu zul je misschien denken; ver?. Ja voor mij was het heel ver. Een uurtje of vier enkele reis was deze dag. En dan ook nog met de trein en niet met de auto.
Ik had veel gedachten zoals:
● wat zullen anderen ervan denken dat ik daar heen ga.
● Het zijn vast allemaal jonge meiden en dan is het stom dat ik daar ben      met mijn 34 jaar. 
● Ik mag niet iets doen een hele dag waardoor iemand anders voor mijn kinderen zorgt en mijn man aan het werk is

Gelukkig kan ik deze gedachten inmiddels tegenspreken en is het juist goed zoiets  af en toe te doen. Even tijd voor jezelf is gezond en geeft een goed gevoel. Dit maakt dat ik op andere dagen meer aankan.

Hebben jullie dit soort angsten ook? En hoe ga je daar mee om?